Tuinleven

Volgens mij zit de liefde voor alles wat groeit en bloeit in je genen. Niet iedereen krijgt dit dus mee en van 'aanleren' kan geen sprake zijn, want het is 'een gevoel' diep van binnen; daar waar je hart geraakt wordt namelijk. Natuurlijk, iemand kan je er wegwijs in maken, erover vertellen, je aan de hand meenemen en wijzen op al het moois, maar het moet je ráken. Mij heeft het altijd zo geboeid dat ik er zelfs mijn beroep van heb gemaakt. Als bloemist mag ik elke dag mensen blij maken, zelfs rouwbloemen kunnen iets bijdragen.

Als klein meisje genoot ik al enorm van het tuinpaadje van mijn opa met aan weerszijde Margrieten en de inmiddels befaamde Phlox waar ik tegenop keek. Die Phlox van opa, daar wordt door deling nog steeds plezier aan beleefd in de familie, al vanaf 1975 toen opa overleed. Ik wacht weer op een stekje van mijn oudste zus om de legende levende houden na onze verhuizing. Als we in ons vorige huis samen kwamen in de tuin, dan was het eerste wat we deden even een rondje langs de Phlox. Zo zie je maar hoe een tuinplant generaties lang voor verbinding kan zorgen. Dat magische van de natuur als symbool voor het leven op aarde: afsterven in het najaar en nieuw leven in het voorjaar. Dat maakt de cirkel weer rond. We geven het stekje/stokje door!

Ellen Bekker

Ellen Bekker.jpg
8246